Iedere week bespreekt FD Persoonlijk een woning die op zoek is naar een nieuwe eigenaar. Deze week staat de woning aan de Hexelseweg 52 in Wierden centraal, die via ons kantoor te koop staat.

Door ruil verkregen landhuis

Bob Wester (55) uit Wierden verwierf zijn rietgedekte landhuis aan de Hexelseweg in stapjes. ‘Ik bezat twintig jaar geleden alleen een kleine vakantiewoning met veel bosgrond eromheen en ik wilde voor mijn gezin een echt huis, liefst ook wat groter. Puur toevallig had mijn vader een collega met het omgekeerde probleem. Die wilde van zijn huis af en kon juist een vakantiewoning gebruiken, omdat hij het grootste deel van het jaar in het buitenland was. Dat werd een goede ruil, waarbij ik natuurlijk wel flink moest bijpassen.’

Daarmee had Wester een huis, vlak bij zijn Twentse roots, dat ruimte bood voor de twee kinderen die nog zouden komen. Maar het oorspronkelijke huis, een voormalige boerderij, een beetje zoals kinderen die van Lego bouwen, met eensteensmuren en een puntdak, werd hem te koud en te klein. Toen de kinderen opgroeiden, investeerde hij in 2011 vier ton in een verdubbeling van de inhoud en grondige isolatie van het pand. De garage werd bij het huis getrokken en aan de achterkant kwam er veel ruimte bij. Het dak werd van riet. Dat betekent: geen zonnepanelen, maar wel een grote besparing op de stookkosten.

De voorkamer, met zijn opmerkelijke gietvloer van beton met grind bleef hetzelfde, maar werd nu uitgebreid met een royale woonkeuken. Een leuk detail in de woonkamer is het podium, waaronder de kelder zit. ‘Bij feestjes gaat iedereen er altijd zitten’, vertelt Wester: ‘Toen dit nog een boerderij was, was dit de vloer van de opkamer, waar de boer en de boerin sliepen.’ Boven hebben de slaapkamertjes uit de boerderij plaatsgemaakt voor twee grote slaapkamers en één heel grote, een inloopkast en een ontspanningsruimte.

Wester koos er bewust voor het bestaande huis aan te passen in plaats van het eerst te slopen: ‘Het voorstel was dat het huis een heel stuk naar achteren verplaatst zou worden, verder van de weg, maar ik zag niets in een iets grotere voortuin waar je tóch geen mooi uitzicht hebt.’

Zo begrensd als het huis nu aan de voorkant is, met de doorgaande weg op dertig meter van de voorgevel, zo ruim is het aan de achterkant, met een groot zonterras en een reusachtige tuin, die doorloopt tot de aangrenzende akkers. ‘Je hebt hier een heerlijk uitzicht. Mijn dochter rijdt paard, die zal dit huis wel missen, net als mijn zoon trouwens.’ Maar nu zijn kinderen 18 en 19 zijn, en iedereen in het gezin zijns weegs gaat, is dat onvermijdelijk.